ΤΑ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΕΝΟΥ» ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΤΑ ΑΛΛΑΞΕ ΟΛΑ
ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 1980, η Κάθλιν Μπίκ αποφάσισε να κάνει το τραπέζι στον συνέταιρό της, Λάρι Μπέκερ. Μαζί, είχαν μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων και σχεδιασμού και τα πράγματα πήγαιναν καλά. Επέλεξε το L'Orangerie, ένα εστιατόριο του οποίου οι ιδιοκτήτες, **Βίρτζιν **και Ζεράρ Φέρρυ, ήταν Παριζιάνοι μετανάστες που ήθελαν να εγχύσουν τη γαλλική κομψότητα του Παλαιού Κόσμου στη γαστρονομική σκηνή του Los Angeles. Σε αυτό το εστιατόριο του Δυτικού Χόλιγουντ.
Το ζευγάρι κάθισε και του δόθηκαν μενού. Το μενού του Μπέκερ είχε πράσινο εξώφυλλο ενώ της Μπικ, περιέργως πως, ήταν λευκό. Το μοσχαρίσιο μενταγιόν στον ατμό στοίχιζε 26 δολάρια, αλλά στο μενού της Μπικ δεν υπήρχε τιμή. Στην πραγματικότητα, το λευκό μενού δεν ανέφερε καμία από τις τιμές. Θεωρήθηκε ότι ο Μπέκερ, ως άντρας, θα πλήρωνε και ότι η Μπικ, ως γυναίκα, δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για κάτι τόσο άσχημο όσο τα χρήματα.
Της δόθηκε ένα «γυναικείο μενού», ένα κοινό χαρακτηριστικό των υψηλών προδιαγραφών εστιατορίων σε όλη την Ευρώπη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις μέρες μας, η πρακτική έχει σχεδόν εξαφανιστεί και μόνο λίγα εστιατόρια έχουν μενού για τον πελάτη που πραγματικά, πραγματικά δεν θέλει ο επισκέπτης του να ξέρει πόσα ξοδεύει. Αλλά ακόμη και στη δεκαετία του 1980, η πρακτική ήταν σπάνια - και εντελώς μη ορεκτική για τους Μπικ και Μπέκερ.
Οι δυο τους έφυγαν χωρίς να φάνε και λίγο αργότερα η δικηγόρος τους επισκεπτόταν το εστιατόριο και ρώτησε την ιδιοκτήτρια Βίρτζιν Φέρρυ γιατί συνέβαινε αυτή η διάκριση στα μενού. Η απάντηση της ιδιοκτήτριας ήταν «Γιατί η γυναίκα είναι γυναίκα». «Και τι σημαίνει αυτό;», ρώτησε η δικηγόρος. «Αυτός είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στη Γαλλία», ήταν η απάντηση.
Ακολούθησαν δικαστικές διαμάχες οι οποίες οδήγησαν το εστιατόριο να ανακοινώσει ότι δεν θα αλλάξει τους καταλόγους του αλλά στο εξής δεν θα θεωρούσε δεδομένο ότι το άτομο που δέχεται το κέρασμα ήταν η γυναίκα!
Έκτοτε, η πρακτική αυτή έχει εξαφανιστεί και, όπως προαναφέραμε, διατηρείται μόνο από ορισμένους ιδιόρρυθμους εστιάτορες!
(Πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη την σχέση των γυναικών με τα εστιατόρια τον 19ο αιώνα μπορεί κανείς να βρει (με συνδρομή) στο άρθρο «Women and Restaurants in the Nineteenth-Century United States» του Paul Freedman).
ΠΗΓΕΣ:
• https://www.atlasobscura.com/
• Menus: Analysis and Planning – Lother Kreck
• The "Ladies’ Menu": Menus Without Prices May Lead to Discrimination Charges – Paper by John E. H. Sherry
• Women and Restaurants in the Nineteenth-Century United States - Paul Freedman
Το ζευγάρι κάθισε και του δόθηκαν μενού. Το μενού του Μπέκερ είχε πράσινο εξώφυλλο ενώ της Μπικ, περιέργως πως, ήταν λευκό. Το μοσχαρίσιο μενταγιόν στον ατμό στοίχιζε 26 δολάρια, αλλά στο μενού της Μπικ δεν υπήρχε τιμή. Στην πραγματικότητα, το λευκό μενού δεν ανέφερε καμία από τις τιμές. Θεωρήθηκε ότι ο Μπέκερ, ως άντρας, θα πλήρωνε και ότι η Μπικ, ως γυναίκα, δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για κάτι τόσο άσχημο όσο τα χρήματα.
Της δόθηκε ένα «γυναικείο μενού», ένα κοινό χαρακτηριστικό των υψηλών προδιαγραφών εστιατορίων σε όλη την Ευρώπη και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις μέρες μας, η πρακτική έχει σχεδόν εξαφανιστεί και μόνο λίγα εστιατόρια έχουν μενού για τον πελάτη που πραγματικά, πραγματικά δεν θέλει ο επισκέπτης του να ξέρει πόσα ξοδεύει. Αλλά ακόμη και στη δεκαετία του 1980, η πρακτική ήταν σπάνια - και εντελώς μη ορεκτική για τους Μπικ και Μπέκερ.
Οι δυο τους έφυγαν χωρίς να φάνε και λίγο αργότερα η δικηγόρος τους επισκεπτόταν το εστιατόριο και ρώτησε την ιδιοκτήτρια Βίρτζιν Φέρρυ γιατί συνέβαινε αυτή η διάκριση στα μενού. Η απάντηση της ιδιοκτήτριας ήταν «Γιατί η γυναίκα είναι γυναίκα». «Και τι σημαίνει αυτό;», ρώτησε η δικηγόρος. «Αυτός είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στη Γαλλία», ήταν η απάντηση.
Ακολούθησαν δικαστικές διαμάχες οι οποίες οδήγησαν το εστιατόριο να ανακοινώσει ότι δεν θα αλλάξει τους καταλόγους του αλλά στο εξής δεν θα θεωρούσε δεδομένο ότι το άτομο που δέχεται το κέρασμα ήταν η γυναίκα!
Έκτοτε, η πρακτική αυτή έχει εξαφανιστεί και, όπως προαναφέραμε, διατηρείται μόνο από ορισμένους ιδιόρρυθμους εστιάτορες!
(Πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη την σχέση των γυναικών με τα εστιατόρια τον 19ο αιώνα μπορεί κανείς να βρει (με συνδρομή) στο άρθρο «Women and Restaurants in the Nineteenth-Century United States» του Paul Freedman).
ΠΗΓΕΣ:
• https://www.atlasobscura.com/
• Menus: Analysis and Planning – Lother Kreck
• The "Ladies’ Menu": Menus Without Prices May Lead to Discrimination Charges – Paper by John E. H. Sherry
• Women and Restaurants in the Nineteenth-Century United States - Paul Freedman